Στον πατέρα μου, που έφυγε στις 3 Οκτώβρη 2005

Όχι επικήδειο, όχι! Ούτε εσύ είναι αυτό που θα ‘θελες, μα ούτε κι εγώ μπορώ αυτή τη στιγμή. Θα ‘πρεπε, αν το επιχειρούσα, να κάνω μια συνολική αποτίμηση της ζωής σου και της προσφοράς σου. Αυτό όμως το έχω ήδη κάνει, το ξέρεις. Αυτή τη στιγμή, το μόνο που θέλω είναι να μιλήσω μαζί σου, όπως τόσες φορές έχουμε μιλήσει και όπως πάντα θα μιλάμε εμείς. Απλώς για ένα μονάχα θέμα να μιλήσω. Γι’ αυτό που σ’ έκανε να φύγεις πικραμένος. Δυο μονάχα λόγια, που δεν πρόφτασα να σου πω στην τελευταία μας κουβέντα. Με τη γλώσσα και τον κώδικα που εσύ πολύ καλά γνωρίζεις και καταλαβαίνεις.

Πατέρα,

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των

όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·

δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·

Ωρα σου καλή, πατέρα λεβέντη, ώρα σου καλή!

Που φεύγεις απ’ τη μικρή μας Γη και για τον Ηλιο πας!

Την αλυσίδα μου κρατώ, μη σέρνεται και κρουταλεί,

ν’ ακούσω το τραγούδι σου, καθώς περνάς…

Ωρα σου καλή, πατέρα γενναίε, ώρα σου καλή!

Ωρα σου καλή, εσένα που μας έμαθες

«ποιος, αλήθεια, ο κόσμος που υπερέχει,

ποιο το νυν και ποιο το αιέν του κόσμου».

Νυν αι Αυτών Μικρότητες·

Αιέν το εσού δωρικό μεγαλείο·

Νυν οι κατά φαντασίαν υγιείς, Εφιάλτες·

Αιέν η υγεία της καταιγίδας που κατοικούσε στα γενναία ασθενικά σου στήθη·

Νυν οι ενασμενιζόμενες sui generis ποταπότητες·

Αιέν η τόλμη των Γενναίων·

Νυν το έρεβος των μηδιζόντων·

Αιέν το φως των Ακεραίων.

Σ’ ευχαριστούμε, πατέρα, για το παράδειγμά σου, για τη διδαχή σου. Σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό που μας χάρισες με βαρύ προσωπικό κόστος και θυσία, γιατί, «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως;» ‑μας χάρισες τη δυνατότητα να είμαστε περήφανοι για σένα!

Ωρα σου καλή, πατέρα αγωνιστή, ώρα σου καλή!

Κοιμήσου εσύ αναπαυμένος, συνεχίζουμε εμείς!…